در واقعیت، وجه التزامی یا subjunctive برای بیان آرزوها و تمناها به کار نمی‌رود؛ بلکه از وجه شرطی (conditional mood) برای بیان این ایده‌ها استفاده می‌شود. با این حال، اگر بخواهیم در وجه التزامی آرزوها و تمناها را بیان کنیم، معمولاً از ساختارهای خاصی استفاده می‌کنیم. این ساختارها شامل I wish, If only, Would that, و It’s time می‌شوند.

در ادامه توضیحات بیشتری در مورد بیان آرزوها و تمناها با وجه التزامی یا subjunctive آمده است:

I wish

این عبارت به کار می‌رود تا آرزوها و تمناها را بیان کند. برای بیان آرزوها در وجه التزامی یا subjunctive، بعد از I wish از شکل گذشته‌ی فعل استفاده می‌شود.

• • مثال: I wish I were rich (آرزو می‌کنم ثروتمند بودم.) در اینجا were به عنوان شکل گذشته‌ی فعل to be به کار رفته است.

If only

این عبارت نیز برای بیان آرزوها و تمناها استفاده می‌شود و شبیه به I wish است. بعد از If only نیز از شکل گذشته‌ی فعل استفاده می‌شود.

• • مثال: If only he had listened to me (اگر او به من گوش داده بود.) در اینجا “had listened” به عنوان شکل گذشته‌ی فعل to listen به کار رفته است.

Would that

این عبارت نیز برای بیان آرزوها و تمناها به کار می‌رود. بعد از Would that نیز از شکل گذشته‌ی فعل استفاده می‌شود.

• • مثال: Would that it were true (کاش واقعی بود!) در اینجا were به عنوان شکل گذشته‌ی فعل to be به کار رفته است.

It’s time

این ساختار برای بیان این استفاده می‌شود که وقت مناسبی برای انجام کاری رسیده است. این نیز برای بیان آرزوها به کار می‌رود.

• • مثال: It’s time he left (وقت آمد که او برود.) در اینجا left به عنوان شکل گذشته‌ی فعل to leave به کار رفته است.

در کل، برای بیان آرزوها و تمناها در وجه التزامی یا subjunctive در انگلیسی، معمولاً از این ساختارهای خاص استفاده می‌شود که با شکل گذشته‌ی فعل همراه هستند.

شرایط غیر واقعی و فرضیات (unreal conditions and hypotheses) از کاربردهای اصلی وجه التزامی (subjunctive mood) در زبان انگلیسی هستند. وجه التزامی برای بیان وقایعی که در واقعیت مطلق ندارند یا شرایطی که در واقعیت وجود ندارند به کار می‌رود. در موارد زیر به بیان شرایط غیر واقعی و فرضیات با وجه التزامی می‌پردازیم:

نوع اول فرضیات (First Conditional)

این نوع فرضیات بیانگر شرایطی هستند که در آینده ممکن است واقعی شوند. در وجه التزامی از were to یا should به عنوان فعل معمولاً استفاده می‌شود.

• • مثال: If I were to win the lottery, I would travel the world (اگر برنده‌ی قرعه‌کشی شوم، به دنیا سفر می‌کنم.)

نوع دوم فرضیات (Second Conditional)

در این نوع فرضیات، شرایط غیر واقعی در زمان حال یا آینده بیان می‌شوند. وجه التزامی یا subjunctive از were به عنوان فعل استفاده می‌شود.

• • مثال: If I were rich, I would buy a big house (اگر ثروتمند بودم، خانه‌ی بزرگی می‌خریدم.)

نوع سوم فرضیات (Third Conditional)

در این نوع فرضیات، شرایط غیر واقعی در گذشته بیان می‌شوند. وجه التزامی یا subjunctive از had به عنوان فعل استفاده می‌شود.

• • مثال: If I had studied harder, I would have passed the exam (اگر بیشتر مطالعه کرده بودم، امتحان را قبول می‌شدم.)

نوع صرفی فرضیات (Bare Conditional)

در این نوع فرضیات، فعل به شکل بی‌فرهنگی و بدون if بیان می‌شود. این نوع فرضیات برای بیان شرایط غیر واقعی کلی بکار می‌رود.

• • مثال: Were he here, he would help us (اگر او اینجا بود، به ما کمک می‌کرد.)

وجه التزامی در موارد فرضیات معمولاً با استفاده از فعل‌هایی مانند were, had, و should برای بیان شرایط غیر واقعی در جملات استفاده می‌شود. این ساختارها به شما امکان می‌دهند تا شرایطی را که در واقعیت ندارند یا برای فرضیات و آرزوها به کار برده و جملات را به درستی بسازید.

دستورات، توصیه‌ها و خواسته‌ها در وجه التزامی یا subjunctive در زبان انگلیسی به صورت خاصی بیان می‌شوند. این ساختارها به منظور اعلام دستورات، توصیه‌ها و خواسته‌هایی که ممکن است انجام شوند یا نشوند، به کار می‌رود. در وجه التزامی، از فعل‌های خاصی استفاده می‌شود که معمولاً به شکل پایه (base form) فعل بیان می‌شوند.

در زیر توضیحات بیشتری در مورد بیان دستورات، توصیه‌ها و خواسته‌ها در وجه التزامی آمده است:

دستورات (Commands)

وقتی می‌خواهید دستوری به شکل مناسب و فرمال به کسی دهید، از وجه التزامی یا subjunctive استفاده می‌شود. در اینجا از فعل بی‌فرهنگی (base form) فعل به همراه فعل کمکی let استفاده می‌شود.

• • مثال: Let me help you with your bags (به من اجازه دهید که با کیف‌های شما کمک کنم.)

توصیه‌ها (Suggestions)

وقتی می‌خواهید توصیه‌ای به کسی ارائه دهید، نیز از وجه التزامی یا subjunctive استفاده می‌شود. در اینجا نیز از فعل بی‌فرهنگی (base form) فعل به همراه فعل کمکی “let” استفاده می‌شود.

• • مثال: Let’s go to the movies tonight. (بیائیم امشب به سینما برویم.)

خواسته‌ها (Wishes)

وقتی می‌خواهید خواسته‌های خود را اعلام کنید، از وجه التزامی استفاده می‌شود. در اینجا نیز از فعل بی‌فرهنگی (base form) فعل به همراه عبارت I wish استفاده می‌شود.

• • مثال: I wish you were here (آرزو می‌کنم که اینجا باشی.)

دستورات غیر فرمال (Informal Commands)

در مواردی که می‌خواهید به صورت غیر فرمال دستور دهید، از وجه التزامی استفاده می‌شود. در اینجا از فعل بی‌فرهنگی (base form) فعل بدون فعل کمکی let استفاده می‌شود.

• • مثال: Come here! (اینجا بیا!)

وجه التزامی به شما امکان می‌دهد تا دستورات، توصیه‌ها و خواسته‌های خود را به صورت مناسب بیان کنید. این ساختار بسیار معمول در مکالمات روزمره و نوشتارهای غیررسمی استفاده می‌شود و به شما اجازه می‌دهد تا به صورت موثر با دیگران ارتباط برقرار کنید.